Hoe dan wel?

Soms, als ik denk over ons democratisch systeem met die veelgeprezen vrijheid van meningsuiting, komt de vergelijking met fantoompijn in me op. Pijn ervaren aan ledematen die geamputeerd zijn.
Net zoiets als wij gaan stemmen. Alsof we daarmee ons lot nog kunnen beïnvloeden zoals vroeger, toen democratie nog een hoger democratisch gehalte had.

Dan moet ik onwillekeurig denken aan One Flew Over the Cuckoo's Nest. Jack Nicholson als deviant, die indringende kanttekeningen maakt bij het systeem- die de absurditeit van het gesticht "a total institution" bevecht. En die het meeste succes heeft wanneer hij doet alsof hij zich aanpast aan de totale krankzinnigheid. Wie zijn er in zuster Mildreds afdeling nou ECHT gek?

Je gaat je allengs afvragen of de meeste en gevaarlijkste gekken niet buiten de gestichtsmuren rondlopen, en tegenwoordig als Gordon Gekko's op het schild worden geheven, terwijl ze ons allemaal de vernieling in helpen. Je lijkt nog het beste af wanneer je je voegt naar de gekte en het best een managementspositie in het dolhuis bemachtigt, zodat je als hoofdnar tenminste kunt meebepalen wie er al dan niet bijhoren, al dan niet begunstigd, bevoorrecht of gestraft worden.
Tegendraadsheid is niet erg winstgevend.

Ondanks alle absurditeit om ons heen, lijkt cyclamenbolletjes planten, een heerlijke tajine stoven op een houtkachel, een glas port drinken bij het haardvuur met je lief, een effectieve manier van leven om je nog enigszins "normaal" in deze wereld staande te houden.

EurogendFor.
Do I need to say more..?

.. democratie is de schoorsteen van Brussel al lang uit.


+

Iemand die aanwijsbaar een misdaad pleegt, wordt door of namens het volk ( via Justitie) voor de rechter gesleept.
Politici, zoals Rutte, Samsom, e.a. die aanwijsbaar misdaden lijken te plegen tegen de burgerij worden tot op heden ongemoeid gelaten. Kennelijk heeft dat te maken met de inmiddels totaal verlaten Trias Politica. Kennelijk werkt het systeem niet meer zoals het is opgezet.
In de basis bestaat er geen systeem zonder volk en grondgebied. Indien het volk dan van mening is dat het systeem niet meer werkt dan moet het systeem gewijzigd worden. Er zijn inmiddels diverse schrijvers die er zo over denken zoals o.a. mensen die het Zwitsers model voorstaan.
Laatstelijk zat ik in Thailand met mijn partner onder het genot van een heerlijke kop geurende koffie gezellig te keuvelen met een oudere Belgische dame.Zij gaf aan het niet meer te zien zitten zoals het nu gaat. Zij wist echter, vanuit haar visie gebaseerd op pappen en nathouden c.q. onze politici moeten maar met oplossingen komen, zelf geen oplossing aan te dragen. Ik heb haar er als voorbeeld op gewezen dat wanneer voetbalhooligans er een zooitje van maken dat op dit moment niet valt recht te breien. Ik stelde voor om er dan 2 of 3 als afschrikwekkend voorbeeld neer te schieten. Zij stelde hierop dat ik dan de democratie met voeten zou treden. Mijn antwoord hierop was dat democratie (een woord dat door mensen is bedacht en kennelijk geen inhoud meer heeft) vanuit het volk behoort te komen en dat zodra er een meerderheid is voor het omleggen van voetbalhooligans om het evenwicht te bewerkstelligen, dat dan kennelijk de geldende democratische mores is d.w.z. het zelfreinigend vermogen van de democratie vergelijkbaar met de ecologische benadering van oppervlaktewater. Zij was met stomheid geslagen. In mijn visie zat zij, met de bij haar geldende principiële benadering van het woord democratie, nog in het luiertijdvak. Want, democratie is toch een steeds voortgaand proces. Wat in de 30-er jaren van de vorige eeuw door het volk werd gepikt (na de crash van '29), werd in de 40-er jaren door Hitler c.s. en zijn volgelingen op een andere manier benaderd. Na de nederlaag van Duitsland c.s. kwam in feite het oude systeem weer boven drijven. De 60-er jaren leken eindelijk een vorm van duidelijkheid te scheppen maar al in de 70-er jaren begon alles weer van voren af aan. Inmiddels zitten we in 2012 en is het volk nog steeds de klos met dank aan politici die bewust misdadig bezig zijn door hun volkeren uit te leveren aan EU, IMF, Bilderberg, banken enz. (het meest duidelijke voorbeeld is Griekenland maar in Nederland zijn we zonder het te willen zien op dezelfde weg). Is het gek dat we toen al brainstormend op de idee kwamen dat het wellicht aanbeveling verdient analoog aan het voetbalvandalisme het politieke vandalisme aan te pakken.
De rest mag de lezer zelf invullen.

Ben het helemaal eens met het artikel, want zo moet het ook.
Maarrrr..............ik ben bang dat onze politici dit nou net niet willen.

Dan kunnen ze zich niet meer boven het volk stellen, ons niet meer bedonderen, beroven en niet meer naar hartelust graaien.

Onze politici laten er geen onduidelijkheid over bestaan, dat ze de volledige macht willen. Zij willen bepalen hoe de samenleving en de toekomst van NL eruit moet gaan zien.

Als we hier een zwitsers systeem zouden invoeren, dan raken ze hun macht aan het volk kwijt.
En dat is voor hun een gruwel.

#sociaal

Hoe dan wel?
Naar aanleiding van de vorige column, ( Misdaad van de Eeuw www.tref.eu/forum/129-Economie-en-Welvaa...aad-van-de-eeuw.html ) heb ik beloofd te laten zien hoe het dan wel zou moeten. Dit is een onderwerp waar iemand een bibliotheek mee kan volschrijven en die in een column nauwelijks tot zijn recht komt. U moet deze column dan ook zien als een ruwe schets die met name het doel heeft om iedereen aan het denken en discussiëren te krijgen. Hopelijk zal er in ieder geval het besef komen dat ingrijpen van bovenaf tot een absoluut minimum beperkt moet worden.


Zoals ik in de vorige column al beschreef, zijn de mensheid, de maatschappij, gemeente, et cetera allemaal complexe systemen die zich vanuit het individu hebben ontwikkeld. Helaas is het systeem zich gaan omdraaien; overheden en grote organisatie dragen nu hun visie op aan het individu. Een Twittervolger van me vergeleek het met de levenscyclusfasen van een product: introductie, groei, stagnatie, neergang. Ik deel zijn mening dat we nu van de stagnatie naar de neergangfase gaan. Zo is onze maatschappij juist minder hecht en sociaal geworden. Het is bijna een natuurlijk proces te noemen dat door het collectief denken (centralisatie van macht bij overheden) een graaicultuur is ontstaan. Immers, de snoeppot wordt door de overheden beheerd en om een zo groot mogelijk deel van deze pot in handen te krijgen vormen er zich subcollectieven/groepen (bijvoorbeeld, vakbonden, grote bedrijven, banken, lobbyisten, en zo verder) die tot doel hebben zoveel mogelijk binnen te harken.

Of dit ethisch is laat ik even in het midden, maar verbazingwekkend is het niet; het is echt een natuurlijk gevolg (als de één macht centraliseert doen de potentiële begunstigden dat ook). Probleem is nu alleen dat de invloed van het individu is weggecijferd. Wat we nu hebben is geen socialisme, noch kapitalisme, maar een kleptocratie waar een selecte groep alle macht naar zich toe heeft getrokken. Zij bepalen wie mag floreren en wie moet afsterven. De tweede conclusie uit de vorige column was dat van bovenaf een maatschappij besturen veel onbedoelde bijwerkingen heeft die vaak erger zijn dan de kwaal. Dit is inherent aan wie wij zijn. Immers, de systemen die wij vormen zijn enorm complex en daarmee zijn de effecten van een van bovenaf opgelegd beleid niet te voorspellen.

Een nieuw begin

Dit is gelijk het slechte nieuws, want ik denk dat het onmogelijk is om met maatregelen terug te gaan in de cyclus (dus van neergang, naar stagnatie, naar groei). We moeten door de neergang (die wel te beperken is overigens) om weer bij een nieuw begin (introductiefase) te komen. De generieke conclusie van de vorige paragraaf is in weze dat macht bij het individu goed is en macht bij collectief fout. Dit betekent naar mijn mening niet dat een laissez faire beleid (nooit ingrijpen) wenselijk is. Niet alle individuen hebben goede bedoelingen of een goede instelling. We hebben daarom niet voor niets wetten, rechters, politie en een leger. Ook zijn er mensen die (echt) arbeidsongeschikt zijn waarvoor bepaalde maatregelen getroffen moet worden (zoveel mogelijk individuen helpen/belonen om zo veel mogelijk zorg op zich te nemen en de rest aanvullen, bijvoorbeeld).

Waar het dus naar mijn mening op neerkomt, is dat er een kader geschapen moet worden waarbinnen de individuen zich maximaal kunnen ontplooien. De regels en instituten die daarbij nodig zijn, zie ik als een onvermijdelijk kwaad. Dit betekent echter wel dat er gestreefd moet worden om de ruimte in het kader zo ruim mogelijk te maken (en te houden). Gezien de systemen die individuen met elkaar vormen zeer complex zijn, is het per definitie onmogelijk te bepalen waar deze grens ligt (wanneer de kuur erger is dan de kwaal). De complexiteit van onze systemen leert ons echter ook dat we dus zo terughoudend mogelijk moeten zijn met ingrijpen. Een les die zowel Den Haag alsmede de kiezers zijn vergeten.

Grensbewaking, maar dan anders

Om deze grens goed te bewaken, is het dus zaak om zoveel mogelijk inspraak te regelen voor het individu in de bestuurlijke systemen. Zoals ik twee weken geleden in deze column heb proberen aan te kaarten, is Zwitserland wellicht een goed voorbeeld. Zwitserland is namelijk zeer gedecentraliseerd. Het land heeft wel een federale regering (Bondsregering) met een eerste en tweede kamer als parlement maar deze hebben het maar (deels) voor het zeggen op 7 portefeuilles (financiën, defensie en sport, buitenlandse zaken, justitie en politie, economie, verkeer en binnenlandse zaken). Voor wijzigingen betreffende de grondwet en het lidmaatschap van internationale organisaties/gemeenschappen moeten zowel de 26 kantons (zeg maar provincies) alsmede de bevolking zich uitlaten in een referendum, wat in feite betekent dat er een dubbele meerderheid moet zijn voor dit soort gevallen. Voor het aannemen of wijzigen van een wet kan een referendum worden aangevraagd (8 kantons of 50,000 handtekeningen zijn hier voor nodig).

Hiermee is Zwitserland, bij mijn weten, de meest directe democratie ter wereld (de burger in plaats van de politici hebben het voor het zeggen). Dit betekent ook dat uitwassen niet vaak voorkomen. Zo waren er vandaag de volgende twee voorbeelden te vinden die ik in een Zwitsers systeem onmogelijk acht: in Tilburg heeft de gemeente voor €10 miljoen een theater laten bouwen voor Adje, en dat staat nu voor €1,5 miljoen te koop, en deze waar een cultuurpaleis van €181 miljoen wordt gebouwd.

Het belang van referenda

Naast een decentraal bestuur is het referendum dus ook een essentieel onderdeel. Deze zorgt ervoor dat de burgers direct kunnen ingrijpen als een van de overheden (lokaal of nationaal) een dom project wil aangaan (de grens overschrijdt). In ons huidige systeem mag u maar iedere 4 jaar (tegenwoordig wat korter door het vallen van het één na het andere kabinet dan wel gemeentebestuur) uw stem uitbrengen. Daar hebt u dan de keuze tussen de politici die veel of minder veel fout hebben gedaan. Bij het Zwitserse systeem met referenda kan er dus worden bijgestuurd vóórdat de fout wordt begaan in plaats van achteraf.

Hiermee wil ik aangeven dat je wel degelijk overheden kunt hebben zolang ze maar zo direct mogelijk worden aangestuurd door de individuen. Referenda zijn daarbij onontbeerlijk. Bijkomstig effect is ook dat de burger automatisch betrokken raakt bij de politiek en de gemeenschap. Eindelijk is dan de leus “de maatschappij, dat ben jij” niet meer een loze kreet. Wanneer mensen directe inspraak krijgen over wat er gebeurt in hun omgeving, draagt dit dus juist bij aan de cohesie. Een buurt wordt weer echt een buurt. Mensen zien en voelen dan ook weer de eigen verantwoordelijkheden die ze hebben. Ze trekken zich het lot aan van de buurtgenoten. Ze verdiepen zich weer in de politiek want nu heeft het wel zin. Zo krijg je sociale mensen en buurten. Met van bovenaf opgelegde regels en subsidies krijg je dit nooit voor elkaar, want mensen kijken dan naar de overheid om iets te doen in plaats van naar elkaar.

Enfin

Kortom, de ingrediënten zijn dus een zo decentraal mogelijk bestuursmodel (wellicht Zwitsers) in combinatie met directe aansturing via referenda zodat fouten kunnen worden voorkomen. Ons systeem van centrale overheid en gemeenten, waarvoor iedere 4 jaar verkiezingen zijn, geeft de kiezer alleen maar de mogelijkheid om iemand achteraf te bestraffen; iets wat de gemaakte fouten (en schade) niet ongedaan kan maken. Onze overheden met hun maakbare maatschappij beleid hebben verder tot nog toe alleen maar een hoop ellende veroorzaakt. Onze maatschappij is er niet socialer, hechter noch eerlijker op geworden. We hebben nu een kleptocratie die een kleine groep bevoordeelt en de rest in de spreekwoordelijke mest laat zakken.

Dus we moeten ophouden met het geneuzel over koopkrachtdaling van 4% en dergelijke, want de vergelijkingsbasis is al fout om mee te beginnen. Het gehele systeem moet op de schop. Daarmee krijgen we een kleinere en efficiëntere overheid die precies doet wat wij als individuen willen (via referenda). Individuen zullen zich ook veel meer verantwoordelijk voelen voor zichzelf en anderen waarmee veel taken die de overheden zich hebben toegeëigend komen te vervallen. Daarmee kunnen de belastingen omlaag en is er meer welvaart en ruimte om zich te ontpooien en te engageren (welvaart in ruime zin) voor iedereen. Een aanzet over hoe dit verder ingevuld zou kunnen worden, kunt u in mijn oude column " Nederland droomland "
www.telegraaf.nl/dft/goeroes/alexandersa.../article20061739.ece nog eens lezen.


Alexander Sassen van Elsloo
Telegraaf 10-11-2012

-