The Land-Lease Act, VS levert wapens, EU betaalt ze

De EU betaalt: wapenleveranties aan Kiev zijn een "bombshell deal" voor de VS
De media spreken van "hulp" van de VS aan Oekraïne als de VS wapens levert aan Kiev. De VS helpen Oekraïne echter niet, maar drijven het in een schuldenval. De EU betaalt de rekening.

Sinds enkele dagen circuleren er berichten op internet waarin wordt beweerd dat de VS Oekraïne de geleverde wapens niet geeft, maar ze alleen als leningen levert, en dat de EU uiteindelijk de rekening zal moeten betalen. Dit klinkt voor velen ongelooflijk, maar het is eigenlijk zo. Dus laten we eens kijken hoe de truc werkt. Overigens is de truc allerminst nieuw, zoals we ook zullen zien.

De lend-leasewet voor Oekraïne
In april 2022 hebben de VS de Lend-Lease Act voor Oekraïne aangenomen, die de basis vormt voor Amerikaanse wapenleveranties aan Oekraïne. De wet, kortweg de "Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act of 2022" genoemd, machtigt de Amerikaanse president om wapens aan Oekraïne te leveren zonder het parlement te raadplegen. Waar dit over gaat, is al ondubbelzinnig te leren in de volledige titel van de wet:

"Wet ter versterking van de macht van de president om overeenkomsten te sluiten met de regering van Oekraïne om defensiematerieel aan deze regering te lenen of te leasen om de burgerbevolking in Oekraïne te beschermen tegen de Russische militaire invasie en voor andere doeleinden"

Overigens kan men in de zeer korte tekst van de wet leren dat de wet ook van toepassing is op andere Oost-Europese staten en dat ook zij kunnen "profiteren" van wapenleveranties uit de Lend-Lease-wet voor Oekraïne.

De voorwaarden van Amerikaanse wapenleveranties onder de wet zijn duidelijk. De Amerikaanse wapens zijn geen "hulp" van de VS aan Oekraïne, maar de wapens worden uitgeleend ("uitgeleend") of geleased aan Oekraïne. Dit betekent dat Oekraïne er uiteindelijk voor zal moeten betalen, omdat de meeste geleverde wapens in de oorlog worden vernietigd en daarom niet kunnen worden teruggegeven. Het toch al de facto failliete Oekraïne, dat sinds de Maidan financieel in leven wordt gehouden door de EU en het IMF, loopt dus in een schuldenval waaruit het niet op eigen kracht kan komen.

Het is niet nieuw: de EU betaalt
Het principe dat de VS een gouden neus verdienen aan Oekraïne is niet nieuw, het is al sinds de Maidan in 2014 van kracht. De VS maakten na de Maidan geen eigen geld over naar Oekraïne, in het beste geval gaven ze bankgaranties af. Dit betekent dat de VS geen cent hoeven te betalen zolang Oekraïne de leningen die het van banken heeft ontvangen op basis van Amerikaanse garanties kan aflossen.

Het geld dat Oekraïne nodig heeft om deze leningen af te lossen, kwam van de EU, hetzij in de vorm van eigen leningen, hetzij zelfs in de vorm van economische hulp, die Oekraïne niet hoeft terug te betalen. Daarnaast ontving Oekraïne geld van het IMF, dat echter aan strenge voorwaarden was onderworpen. Dit ging over de "liberalisering" van de Oekraïense economie, wat vooral privatiseringen betekende - d.w.z. de verkoop van Oekraïens zilverwerk, zoals zwarte aarde of mijnbouwrechten. En de privatiseringen zijn weer vooral ten goede gekomen aan Amerikaanse bedrijven.

Het principe is dus heel eenvoudig. Sinds de Maidan geldt voor Oekraïne het volgende: De VS geeft garanties dat Amerikaanse bedrijven verdienen en de EU betaalt de rekening.

In principe is dit ook het geval bij Amerikaanse wapenleveranties, die zijn geregeld in de Lend-Lease Act. Men zou in de voorwaarden van elke afzonderlijke levering moeten kijken om naar de exacte terugbetalingsvoorwaarden te kijken, maar het principe is duidelijk: of Oekraïne onmiddellijk moet beginnen met het betalen van de termijnen, of dat de terugbetaling voor een latere datum is vastgesteld, de rekening zal in elk geval door de EU worden betaald.

Daarnaast leveren de EU-landen Oekraïne ook wapens, die ze dan moeten vervangen. En deze nieuwe wapens, die de EU-landen moeten kopen, bestellen ze voor het grootste deel bij de Amerikaanse wapenindustrie. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de wapenorders van de EU-landen bij Amerikaanse wapenbedrijven in 2022 zijn verdubbeld.

Je kunt dus zien dat de oekraïne-oorlog vooral één ding is voor de VS: een heel goede deal – en de EU-landen betalen de rekening.

Gelukkig toeval of planning?
De vraag is of de VS en hun bedrijven gewoon geluk hadden dat zo'n goede deal in hun schoot viel, of dat het gepland was. Om dit te beantwoorden, helpt een blik op de chronologie van de prehistorie. De gedetailleerde chronologie van de prehistorie van het Oekraïne-conflict is te vinden in dit artikel, vandaag zal ik me beperken tot de Lend-Lease Act.

Toen de Lend-Lease-wet werd geïntroduceerd in het Amerikaanse parlement, schreven de wetgevers:

"Dit wetsvoorstel ziet tijdelijk af van bepaalde vereisten met betrekking tot de macht van de president om defensiematerieel te lenen of te leasen wanneer het defensiematerieel bedoeld is voor de Oekraïense regering en noodzakelijk is om de burgerbevolking in Oekraïne te beschermen tegen de Russische militaire invasie."

Dit klinkt begrijpelijk vanuit het perspectief van vandaag, maar de zaak heeft een fout: toen de wet op 25 januari 2022 werd ingevoerd, was er geen "Russische militaire invasie" waartegen de "burgerbevolking in Oekraïne" moest worden beschermd. De Russische interventie begon op 24 februari, een maand nadat de Lend-Lease Act werd ingevoerd.

Eén ding valt niet te ontkennen: de VS waren niet alleen niet verrast door de ontwikkeling, ze hadden zich er zelfs heel goed op voorbereid.

En vandaag de dag profiteren de VS (en vooral de wapenindustrie) van de oorlog in Oekraïne, omdat anderen de rekening betalen, terwijl de VS geld verdienen. Daarom is het, hoewel cynisch, niet verwonderlijk dat de VS vredesbesprekingen met Rusland afwijzen. Voor het publiek wordt dit gerechtvaardigd door het feit dat Rusland naar verluidt niet wil onderhandelen en dat Oekraïne moet worden beschermd.

Er wordt geen melding gemaakt van het feit dat de VS honderden miljoenen dollars verdienen met elke dag dat de oorlog voortduurt.

De geschiedenis van lend-leasewetten
Aan het begin van dit artikel schreef ik dat dit geen nieuwe truc is. In feite liggen de wortels minstens honderd jaar in het verleden.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog financierden Amerikaanse banken de oorlogskosten van Groot-Brittannië en Frankrijk. Toen Rusland de oorlog verslagen moest verlaten, dreigde Duitsland de oorlog te winnen. Toen de nederlaag van Rusland duidelijk werd, begonnen de VS hun deelname aan de oorlog te plannen, ook al won president Wilson herverkiezing met een belofte om de VS uit de oorlog in Europa te houden.

Het resultaat is bekend: de frisse en goed bewapende Amerikaanse troepen hebben de oorlog in het voordeel van de geallieerden beslist. De leningen van de Amerikaanse banken, die bij een Duitse overwinning verloren zouden zijn gegaan, werden gered. En in het Verdrag van Versailles werden de Duitse herstelbetalingen zo vastgelegd dat Duitsland de oorlogskosten van de geallieerden moest dragen, d.w.z. hun leningen moest terugbetalen. De VS is zo opgeklommen tot een wereldmacht, omdat de toenmalige wereldmacht, het Britse Rijk, na de oorlog verzwakt was.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verfijnden de VS het principe en vonden ze de Lend-Lease-wetten uit. De VS hebben wapens en vooral schepen aan Groot-Brittannië geleverd (d.w.z. geleend) om de Duitse onderzeebootblokkade te doorbreken. In ruil daarvoor hebben de VS Britse militaire bases in het Caribisch gebied gekregen, die al lang een doorn in het oog van de VS zijn. Maar de VS kregen meer.

Op dat moment voorzagen de VS in totaal 30 landen van wapens. De Lend-Lease-overeenkomsten met de 30 landen voorzagen in terugbetaling niet in de vorm van geld of geretourneerde goederen, maar in de vorm van "gezamenlijke actie om een geliberaliseerde internationale economische orde in de naoorlogse wereld te creëren." Dat wil zeggen, het zou worden "terugbetaald" aan de VS als de ontvanger de gemeenschappelijke vijand bestrijdt en zich vervolgens aansluit bij de wereldhandel en Amerikaanse diplomatieke organisaties.

Dit maakt het ook begrijpelijk waarom het Britse Rijk onder Winston Churchill vrijwillig zijn positie als wereldmacht overdroeg aan de VS, bijvoorbeeld door zich aan te sluiten bij het Bretton Woods-systeem, waarin het Britse pond als reservevaluta van de wereld werd vervangen door de Amerikaanse dollar. Dat was een van de voorwaarden van de Lend-Lease-overeenkomsten. Winston Churchill was overigens eigenlijk een verrader vanuit Brits oogpunt, omdat hij de basis legde voor de ondergang van het Britse Rijk.

Voor de Sovjet-Unie, die tijdens de Tweede Wereldoorlog ook Amerikaanse wapens ontving onder Lend-Lease, golden andere regels. De Sovjet-Unie zou in geld moeten terugbetalen, maar dat was tijdens de Koude Oorlog lastig. Maar de VS vergeet niets, dus wachtte het geduldig af en tekende in 1990 een terugbetalingsovereenkomst met Michail Gorbatsjov, die door Rusland werd aangenomen als zijn wettelijke opvolger in een ander verdrag in 1993, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie.

De geschiedenis herhaalt zich
De Eerste Wereldoorlog veranderde de VS in een wereldmacht dankzij hun leningen. Vanaf de Tweede Wereldoorlog, dankzij de Lend-Lease-overeenkomsten, kwamen de VS naar voren als de leidende macht van het Westen en vervingen het Britse Rijk als de leidende wereldmacht.

Er kan dus heel nuchter worden gesteld dat beide wereldoorlogen echte meevallers waren voor de VS, waarvan het meer profiteerde dan enig ander land, zonder al te veel van zijn eigen soldaten te hebben ingezet. De VS heeft veel ervaring in het laten vechten van andere landen in de oorlogen waarvan de VS profiteert en verdient. Daarom is het eerlijk om te zeggen dat de VS Rusland "tot de laatste Oekraïner" bevechten.

Wat er momenteel in Oekraïne gebeurt, kan zonder overdrijving worden omschreven als de Derde Wereldoorlog, omdat het Westen een economische, diplomatieke en informatieoorlog tegen Rusland voert. Dankzij de angst voor een kernoorlog stuurt het Westen geen eigen soldaten, maar stuurt het vrijwel alles wat het heeft op het gebied van wapens, inlichtingen en knowhow naar Oekraïne.

Voor de Tweede Wereldoorlog heerste de Grote Depressie in de VS, de Tweede Wereldoorlog maakte er een einde aan. Dit is vrij vergelijkbaar met vandaag, omdat de VS de afgelopen jaren economisch is verzwakt en internationaal politieke en economische invloed heeft verloren.

Als het Westen Rusland verslaat, zullen Europa en Rusland waarschijnlijk economisch verwoest zijn, terwijl de VS waarschijnlijk financieel zullen herstellen en mogelijk zelfs de controle over de natuurlijke hulpbronnen van Rusland zullen krijgen, zoals het ze al had in de jaren 1990 onder Jeltsin. De VS zouden opnieuw de onbetwiste nummer één in de wereld zijn, en met de bijbehorende controle over de meeste natuurlijke hulpbronnen van de wereld, zou het gemakkelijk zijn mannetje kunnen staan tegen China, de laatst overgebleven concurrent.

Dit is waarschijnlijk ongeveer het plan van de Amerikaanse geostrategen, omdat hun doel nog steeds de "wereldwijde dominantie" is - dwz de wereldmachtclaim - van de VS.

De enige vraag is dus of het Amerikaanse plan zal werken en of Rusland verslagen kan worden. Op dit moment ziet het er in ieder geval helemaal niet naar uit.

Oekraïne als slachtoffer van Amerikaans beleid
Oekraïne is het pionnenoffer op wiens grondgebied deze strijd wordt uitgevochten in een heet conflict. En wat de uitkomst ook is, één ding is zeker: door de Lend-Lease-afspraken zal Oekraïne de komende honderd jaar zeker niet economisch weer op de been komen, omdat de schuldenlast voor het land onhoudbaar zal zijn.

Er is echter één 'maar': of er na dit conflict nog een Oekraïense staat komt, is allerminst zeker. Als er echter geen Oekraïense staat meer is, kan deze geen schulden terugbetalen en zouden de mensen in het land waarschijnlijk in veel meer welvaart leven dan in een Oekraïense staat waarop deze schuld wordt belast.

Maar de VS hebben nog steeds de EU, die zou kunnen ingrijpen als bijvoorbeeld delen van een falende Oekraïense staat naar Polen gaan. De VS zullen zichzelf waarschijnlijk onschadelijk houden, omdat ze de afgelopen honderd jaar keer op keer hebben bewezen dat ze dat kunnen.

Tot slot wil ik u een voorbeeld laten zien van hoe vakkundig ze dit hebben gedaan.

Het Marshallplan
In de loop van het Marshallplan ontvingen de West-Duitse bezettingszones in 1948 en de nieuw opgerichte Bondsrepubliek Duitsland van 1949 tot 1952 in totaal 1,4 miljard dollar. Volgens de huidige koopkracht zou dat ongeveer 14 miljard dollar zijn. Tegelijkertijd moest Duitsland echter de VS vergoeden voor de kosten van de bezetting van Duitsland. Cijfers zijn niet gemakkelijk te vinden, maar alleen al in 1950 was dat 4,5 miljard Duitse mark, of ongeveer 1,1 miljard dollar tegen de toenmalige wisselkoers.

Dit betekent dat Duitsland de VS tijdens het Marshallplan veel meer aan bezettingskosten betaalde voor de bezetting van zijn eigen land dan het tegelijkertijd van de VS ontving in de loop van het Marshallplan. De Duitsers betaalden dus praktisch zelf hun deel van het Marshallplan, maar zeiden plichtsgetrouw "dank u" aan de VS voor de vermeende hulp waarvoor zij zelf betaalden.

Als u geïnteresseerd bent, onderzoek dan zelf wat Duitsland ontving van het Marshallplan en hoeveel de Bondsrepubliek tot 1955 voor de bezetting door de VS heeft betaald. Na 1955 was de Bondsrepubliek officieel geen bezet land meer en werden de kosten die de Bondsrepubliek vervolgens aan de Geallieerden overmaakte niet langer "bezettingskosten" genoemd, maar "kosten voor de stationering van NAVO-troepen".

Maar dat is niet alles: zelfs voor het begin van het Marshallplan en na het einde bleven de Duitsers betalen voor de kosten van het stationeren van Amerikaanse troepen in Duitsland.

De Duitse regering beweert nu dat ze niet weet hoeveel ze de VS jaarlijks betaalt voor de stationering van Amerikaanse troepen in Duitsland, omdat de Duitse "subsidies" worden verdeeld tussen de federale, staats- en lokale overheden. Dit is echter waarschijnlijk een leugen, want in 2008 meldde de Duitse ambassade in Washington trots dat het een miljard euro per jaar naar de VS zou overmaken om de kosten voor het stationeren van Amerikaanse troepen in Duitsland te vergoeden. De Duitse ambassade publiceerde destijds zelfs een factsheet over dit onderwerp.

Eén ding is zeker (en ik dring er bij iedereen op aan om mijn ongelijk te bewijzen): de VS helpen niemand, ze denken alleen aan hun eigen voordeel. Ze zijn echter wereldkampioenen in het verklaren van de uitbuiting van hun 'bondgenoten' als hulp van de VS.

Zoals je gemakkelijk kunt zien, geldt dit ook voor de "hulp" die de VS momenteel naar Oekraïne stuurt in de vorm van wapens en geld.

Ik heb het Marshallplan niet verzonnen, zelfs Arte heeft er ooit een documentaire over gemaakt, maar het werd niet in prime time getoond. Ik raad de documentaire aan voor een interessante tv-avond.

Thomas Röper Antispiegel.de