De Europese Grondwet verpakt als het 'Verdrag van Lissabon'.

Wat betekent het nu voor ons?
De Europese Unie werd aanvankelijk geïntroduceerd als zou ze met name een middel zijn dat een vrij handelsverkeer tussen Europese landen mogelijk maakte.
Nooit meer oorlog in Europa, meer democratie en welvaart voor alle volkeren van Europa.
Welk mens van goede wil kan daar op tegen zijn?

De Europese Grondwet verpakt als het 'Verdrag van Lissabon'.

Laten we nu eens kijken naar enkele cruciale punten van het nieuwe Europese verdrag:
(sommige mensen zouden enkele punten die aan bod komen enigszins vergezocht kunnen vinden, maar het is daarbij zaak te bedenken dat, of het nu om een wet of willekeurig contract gaat, elke keer wanneer een aspect slecht gedefinieerd is, dit kan leiden tot misbruik en wantoestanden)

• Als het huidige voorgestelde verdrag wordt aangenomen, dan zal het aan de Europese bevolking opgelegd tot de dag dat het wordt ontbonden, waarschijnlijk d.m.v. geweld.

De Europese Grondwet verpakt in het Verdrag van Lissabon.
III)
Omgekeerd zijn er diverse gevallen waarbij in een artikel gesproken wordt over een "recht", maar waar het in de praktijk erom gaat vrijheden weg te nemen bij de individuele persoon. Dit is bijvoorbeeld het geval voor artikel II-62, "Het recht op leven", dat het mogelijk zal maken abortus te verbieden, en waarbij dankzij een uitzondering die niet vermeld wordt in het artikel zelf (en die op allesbehalve eenvoudige wijze te vinden is in het allerlaatste deel van de tekst, de "Slotakte", Titel 1, Artikel 2, toelichting nummer 3),...

De Europese Grondwet verpakt in het Verdrag van Lissabon.
IV

• 3/4e van de tekst van het verdrag bestaat uit de 321 artikelen van Deel III (van in totaal 448 artikelen) die hoofdzakelijk handelen over de politieke en economische praktijk in de EU (de titel van het 3e deel is "Beleid en Werking van de Unie", waarmee op handige wijze het woord "economie" wordt vermeden). Normaliter heeft politiek, in z'n algemeen, niets te zoeken in een constitutie. Van een constitutie wordt verwacht dat ze zo is verwoord dat er verschillende soorten politiek mee kan gevoerd worden, bijvoorbeeld een "linkse", "rechtse", of "ecologische" politiek. Zonder op de relevantie van deze begrippen in te gaan, het is een feit dat het voorgestelde verdrag dergelijke varianten onmogelijk maakt, aangezien het enkel een zgn. "liberale" politiek toelaat, op een wijze die in het bijzonder de grote bedrijven en grote vermogens bevoorrecht. In plaats van te spelen met woorden en te spreken van een "grondwet", zou het juister zijn om te spreken van een "politiek contract", of eenvoudigweg "contract", gezien de vele regels die het geeft op het gebied van de economie, waarbij opmerkelijk veel macht wordt  weggegeven aan de grote bedrijven. Naast de voorbeelden die hieronder worden belicht, zal ik hier slechts het voorbeeld van artikel III-181 noemen, dat de centrale banken van lidstaten verbiedt "voorschotten in rekening-courant of andere kredietfaciliteiten te verlenen aan instellingen, organen of instanties van de Unie, centrale overheden, regionale, lokale of andere overheden, andere publiekrechtelijke lichamen of openbare bedrijven van de lidstaten, of rechtstreeks van hen schuldbewijzen te kopen." M.a.w.: deze "grondwet" verplicht de regeringen van de lidstaten enkel leningen af te sluiten bij particuliere banken, uiteraard tegen woekerprijzen die betaald zullen worden door de burgers...
• ...

De Europese Grondwet verpakt in het Verdrag van Lissabon.
V)

In dit verdrag gaat het er dus absoluut niet om een menselijk en waarlijk solidair systeem te garanderen, hetgeen u al had begrepen bij het analyseren van hoe de term "toegang" is gebruikt in artikel II-94. De verontrusting is dus volkomen terecht.
Dit verdrag zal noodgedwongen, vroeg of laat, tot erbarmelijke sociale omstandigheden leiden.

De Europese Grondwet verpakt in het Verdrag van Lissabon..

VI)

Tot besluit wordt opgemerkt dat deze problematiek enkel bestaat dankzij de abominabele wetgeving op dit gebied.
Een wettelijk vastgestelde maximale tijdsduur zou niet werkelijk nodig hoeven te zijn. Als er eenvoudigweg een universeel Europees wettelijk minimumloon zou worden vastgesteld (hetgeen door het verdrag expliciet onmogelijk wordt gemaakt, zie bovenstaande paragraaf) en men zou bepalen dat hoe meer uren men werkt dan de basis van 35 (of 40) uur, hoe hoger het salaris per uur wordt (dat dan gaandeweg substantieel toeneemt), dan zou dat terstond op uiterst doelmatige wijze het uitbuiten door bedrijven van misdeelde bevolkingsgroepen tegengaan, terwijl het ook nog eens de werkgelegenheid zou bevorderen...!

De Europese Grondwet verpakt in het Verdrag van Lissabon..

VII)

We zullen ons moeten afvragen hoe het toch mogelijk is dat er zoveel steun is voor dit verdrag, van de meerderheid van de politici, zowel links als rechts, uit alle lidstaten, onder het motto dat dit verdrag een nieuw tijdperk van algemene welvaart zal inluiden. Dáár zal niets van terechtkomen! Met name dankzij het feit dat de belangen van de burger worden verpletterd onder die van de grote bedrijven (vooral de "multinationals").

Uiteraard mogen we ook de "politiek correcte" censuur van de meeste media "bedanken" voor het merendeels onderbelicht blijven van de schaduwzijden van dit verdrag.
Dat nodigt ons uit om na te denken over de vraag: in hoeverre verdedigen en vertegenwoordigen zij een democratisch systeem?

Verdrag van Lissabon: vergelijkingen t.o.v. de oorspronkelijke Europese Grondwet - Hoofdinhoud
Het Verdrag van Lissabon waarover de Europese regeringsleiders het in juni 2007 eens werden, komt op een groot aantal punten overeen met de Europese grondwet uit 2004.
Er zijn echter ook belangrijke verschillen, waardoor het Verdrag van Lissabon zich volgens de Raad van State "kenmerkend onderscheidt van het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa". Hieronder worden een aantal belangrijke verschillen en overeenkomsten op een rij gezet.

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar met verbijstering volg ik het financiële nieuws op radio, tv en in de kranten.Voor het eerst in mijn leven heb ik een soort van onderbuik gevoel over een mondiale crisis die zijn weerga niet kent. Ik ben geen doemdenker, geen Maya-adept die denkt dat er in 2012 allemaal schokkende zaken gaan gebeuren, geen complot-aanhanger. Maar het slechte nieuws dat onafgebroken over ons heen dondert, boezemt me angst in.

Dat bedrijven failliet kunnen gaan, lijkt me evident. Dat banken omver kegelen, vond ik erg schokkend maar is inmiddels eigenlijk al vertrouwd nieuws geworden.

Aan het woord is arabist Hans Jansen in de Telegraaf n.a.v. het uitkomen van zijn nieuwste boek: "Op, op, ten strijde, Jeruzalem bevrijden!" Op school leerde je dat de kruisvaarders niet pluis waren, die gingen op roofmoord naar Jeruzalem. Dat door die kruistochten de moslims op ons zijn geworden en dat daarna de jihadisten opstonden. In werkelijkheid waren de jihadisten er eeuwen eerder dan de kruisvaarders en kruisridders- beide pelgrims, maar de ridder was vaak van adel. Richard Leeuwenhart was de bekendste van allemaal. En zo verging het duizenden anderen. De reis naar Jeruzalem betekende na terugkeer in Europa status.

Niet erg diplomatiek gesproken maar hheft nmm absoluut gelijk:
Farage neemt bepaald geen blad voor de mond en daardoor wordt zijn schare aanhangers met de dag groter. Waarom..?

Kijk zelf maar:

Bakken met zand is deze week Werkend Nederland in de ogen gestrooid. Het toneelstuk rond de lagere pensioenopbouw moet de aandacht afleiden van de echte grote slag, die in het geniep geslagen wordt. Als dat lukt, worden harde aanspraken op ouderdomspensioen van miljoenen deelnemers omgezet in boterzacht "ambitie", ofwel "hoop-doet-leven" pensioen. Marktrentestand en beleggingsresultaten bepalen op pensioendatum de materiële kwaliteit van de levensavond van miljoenen.

Regelgeving die door overheden en toezichthouders in het leven is geroepen, heeft banken ertoe verleid verkeerde dingen te doen. Ook zouden bonussen in de financiële sector moeten worden afgeschaft.
Dat zegt Nout Wellink, president van De Nederlandsche Bank (DNB) tussen 1997 en 2011, in een gesprek met NU.nl. (06-10-2013) Of de bankenunie, waarbij onder andere het toezicht op Europees niveau wordt uitgevoerd door de Europese Centrale Bank (ECB), het debacle met Icesave had kunnen voorkomen blijft de vraag.
Wel is voor Wellink duidelijk dat Europees toezicht noodzakelijk is om over grenzen heen te kunnen kijken.

Een Credit Default Swap (CDS) is een verzekeringsproduct waarbij een partij zich kan verzekeren tegen een faillisement van b.v. een land. Vooral kopers van staatsobligaties verzekeren zichzelf met een CDS om zichzelf tegen het risico van een wanbetaling van een land te beschermen. Een CDS is een gewoon derivaat en iedereen kan dus zo’n CD Swap “verkopen” en daarmee “verzekeraar” worden. Als een hedgefund bijvoorbeeld voor een miljoen euro aan Griekse obligaties gekocht heeft, dan zal ze zich in willen dekken door CD Swaps met de betreffende verzekeringswaarde te kopen. Jaarlijks betaalt dit hedgefund dan een verzekeringspremie van een paar promille (voor een relatief veilig AAA-land) tot zelfs tientallen procenten (voor land op de rand van het faillissement).

De beurs trekt aan zegt Klaas Knot als een van de bemoedigende signalen dat de economie aantrekt.
Ik kijk elke avond van 5 uur tot 5.45 naar RTL-Z beursnieuws. Als de beurzen op Wall Street het goed doen, stijgen ze ook op de AEX.Dan is er in Amerika weer een huis verkocht, een uitkering minder aangevraagd of is het consumentenvertrouwen in de VS toegenomen is het juichende bericht, en is het kopen, kopen, kopen geblazen in Amsterdam.

Hoe veilig (voor ons) is het eigenlijk als we allemaal gaan pinnen?
1/We hebben op Cyprus kunnen zien wat er gebeurt als je al je geld op een bank zou moeten laten staan om te kunnen pinnen.
2/ Het komt nogal eens voor dat pinautomaten een hele dag plat liggen vanwege een storing in het betaalnetwerk of omdat er net een plofkraak plaats had gevonden...
3/wat te denken van een 'bank holiday' zoals nu onlangs in Panama gebeurde?
Kun je mooi een aantal dagen geen boodschappen doen.
 4/ Er is onlangs...

De column van vandaag gaat over hoe de maakbaarheidgedachte (het idee dat de maatschappij van boven af (lees overheid) in de gewenste vorm te kneden valt) het financiële systeem heeft geholpen zichzelf op te hangen. Als zij hangen, dan hangen wij burgers ook. Dit is “too big to fail”. Dit alles hebben we met name te danken aan de maakbaarheidpolitici die met een ontzagwekkende combinatie van naïviteit, onkunde en hebzucht het monster hebben gecreëerd dat regulatie heet.

Verschillende vooraanstaande Amerikaanse journalisten zeggen dat hun overheid liegt over 9/11 en de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme.
Mediabedrijven en redacteurs geven deze journalisten echter geen ruimte om hun bevindingen te publiceren.
Onlangs zei onderzoeksjournalist Seymour Hersh dat de aanval op Osama bin Laden op 2 mei 2011 ‘een grote leugen’ was. Hersh bekritiseerde zijn oude werkgever The New York Times en andere grote mediabedrijven:...